woody law blog: March 2016

คำพิพากษานี้ตัดสินวางหลักไว้ว่า การที่ผู้เสียหายซึ่งเป็นผู้ที่ถูกข่มขืนใจนั้นยอมกระทำตามที่ถูกข่มขู่ แม้จะเพียงบางส่วน(ลดความเร็วลงเตรียมจอด) ก็ถือว่าความผิดสำเร็จแล้ว ไม่ใช่เพียงขั้นพยายาม

คำพากษาฎีกา 1447/2513 จำเลยกับพวกมีอาวุธปืนติดตัวเข้าไปพูดจาให้ผู้เสียหายคิดบัญชีการเงินที่จำเลยกับผู้เสียหายเข้าหุ้นกันทำการก่อสร้างโดยขู่ว่า ถ้าไม่คิดจะเกิดเรื่อง แต่การกระทำของจำเลยไม่บรรลุผลเพราะผู้เสียหายไม่ยอมคิดบัญชีให้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุที่ผู้เสียหายไม่กลัวหรือเพราะมีตำรวจมาขัดขวางก็ตาม จำเลยก็มีความผิดฐานพยายามกระทำผิดต่อเสรีภาพแล้ว แต่ไม่เป็นความผิดฐานพยายามกรรโชก

ตามคำพิพากษาฎีกาฉบับนี้นั้น ที่ไม่เป็นความผิดฐานกรรโชกทรัพย์เพราะว่า การที่จำเลยไปข่มขู่เพือให้ผู้เสียหายคิดบัญชีการเงินที่เข้าหุ้นการทำการก่อสร้าง การคิดบัญชีไม่ใช่ประโยชน์ในลักษณะที่เป็นทรัพย์สิน จึงไม่ผิดฐานพยายามกรรโชกทรัพย์ แต่มีความผิดพยายามตาม ม.309 เพราะความผิดฐานข่มขืนใจผู้อื่นนี้ ไม่ได้จำกัดว่าการข่มขืนใจนั้นจะเป็นเรื่องใดก็ได้ เป็นเสรีภาพทั่ว ๆ ไปของผู้ถูกข่มขืนใจ

องค์ประกอบภายใน (Internal element)

คือ เจตนา ผู้กระทำต้องมีเจตนากระทำความผิด คือ ต้องรู้ว่าการกระทำนั้นเป็นการข่มขืนใจผู้อื่น และต้องประสงค์ต่อผลหรือย่อมเล็งเห็นผลของการกระทำนั้นด้วย หากประสงค์จะแกล้งหรือหยอกเล่น เช่น ใช้ปืนปลอมแกล้งเพื่อนให้กระทำตาม เช่นนี้ถือว่าไม่มีเจตนากระทำความผิด

เหตุเพิ่มโทษ (aggravated cause) ตามมาตรา 309 วรรคสอง

ถ้าความผิดตามวรรคแรกได้กระทำโดยมีอาวุธ หรือโดยร่วมกระทำความผิดด้วยกันตั้งแต่ห้าคนขึ้นไป หรือได้กระทำเพื่อให้ผู้ถูกข่มขืนใจทำ ถอน ทำให้เสียหาย หรือทำลายเอกสารสิทธิอย่างใดผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

ได้กระทำโดยมีอาวุธ (making use of arms) อาวุธ คืออะไร พิจารณาตามบทนิยาม ตาม ม.1 (5) "อาวุธ" หมายความรวมถึงสิ่งซึ่งไม่เป็นอาวุธโดยสภาพแต่ซึ่งได้ ใช้หรือเจตนาจะใช้ประทุษร้ายร่างกายถึงอันตรายสาหัสอย่างอาวุธ

โดยร่วมกระทำความผิดด้วยกันตั้งแต่ห้าคนขึ้นไป (by five persons upward participating) คำว่าร่วมกัน หมายถึง เป็นตัวการร่วมกัน ตาม ม.83

หรือกระทำความผิดเพราะมีเหตุจูงใจในการกระทำผิด คือ กระทำเพื่อให้ผู้ถูกข่มขืนใจทำ ถอน ทำให้เสียหาย หรือทำลายเอกสารสิทธิอย่างใด (it be committed in order that the compelled person shall execute, revoke, damage or destroy any document of right) ส่วนคำว่าเอกสารสิทธิ หมายความว่าอย่างไรพิจารณาตาม ม.1 (9)

เหตุเพิ่มโทษตาม ม.309 วรรคสาม

ถ้ากระทำโดยอ้างอำนาจอั้งยี่หรือซ่องโจร ไม่ว่าอั้งยี่หรือซ่องโจรนั้นจะ มีอยู่หรือไม่ ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่หนึ่งปีถึงเจ็ดปีและปรับ ตั้งแต่สองพันบาทถึงหนึ่งหมื่นสี่พันบาท

ถ้ากระทำโดยอ้างอำนาจอั้งยี่ (the secret society) พิจารณาตาม ม.209 หรือซ่องโจร (criminal association) พิจารณาตาม ม.210 ทั้งนี้ไม่ว่าอั้งยี่หรือซ่องโจรนั้นจะมีอยู่จริงหรือไม่ ผู้ที่กระทำความผิดฐานข่มขืนใจผู้อื่นตามวรรคแรกก็ต้องรับโทษหนักขึ้นตามวรรคสาม

2. ความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวกังขัง (Offence of Detains or confines)

มาตรา 310 ผู้ใดหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังผู้อื่น หรือกระทำด้วยประการใดให้ผู้อื่นปราศจากเสรีภาพในร่างกาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสามปี หรือปรับไม่เกินหกพันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

ความผิดตามมาตรานี้กฎหมายมุ่งให้ความคุ้มครองเสรีภาพของบุคคลในการเคลื่อนไหวร่างกาย (Liberty movement) ไม่ใช่เสรีภาพทั่ว ๆ ไป เหมือนกับมาตรา 309 ดังนั้นการจำกัดเสรีภาพโดยการไม่ให้เขาไปในที่ซึ่งเขาอยากไปจึงเป็นการหน่วงเหนี่ยว และให้เขาอยู่ในที่ซึ่งเขาไม่อยากอยู่เป็นการกักขัง

การหน่วงเหนี่ยว (detains the other person) คือ การไม่ให้เข้าไปในที่ใดที่หนึ่งโดยอาจรั้งไว้หรือขวางไว้ เช่น การเอาคนไปปิดล้อมไม่ให้เขาเข้าไปเป็นหน่วงเหนี่ยว หรือใส่กุญแจปิดโรงงานไว้ทำให้เข้าไปทำงานไม่ได้ เอามีดไล่ฟันโดยเจตนาฆ่าจนเขาต้องวิ่งหนี เป็นการทำให้เสียเสรีภาพในการเคลื่อนไหวร่างกาย ไม่ให้ไปในในที่ซึ่งอยากไป

การกักขัง คือ การตัดเสรีภาพ ไม่ให้ออกไปไหน[2] หรือให้เขาอยู่ในที่กำหนดโดยมีขอบเขตจำกัดโดยที่เขาไม่สมัครใจ เช่น เอาคนไปปิดล้อมตึกไว้ไม่ให้คนออก เอาเด็กใส่ลังแล้วตอกตะปูปิดฝาลัง ปิดประตูขังไว้ในห้องใส่กุญแจหรือให้คนเฝ้าไว้

ตัวอย่าง

ลำยองแก้ผ้าเล่นน้ำอยู่ในคลอง สมศักดิ์ต้องการแกล้งลำยอง จึงแอบเอาเสื้อผ้าของลำยองไปซ่อนไว้ในป่า ทำให้ลำยองขึ้นจากน้ำไม่ได้ เพราะไม่มีเสื้อผ้าใส่ เป็นการทำให้เขาต้องอยู่ในที่ที่เขาไม่อยากอยู่เป็นการกักขัง

กระทำด้วยประการใดให้ผู้อื่นปราศจากเสรีภาพในร่างกาย คือ การที่ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวส่วนต่าง ๆ ของร่างกายได้อย่างตามใจชอบ เช่น การใส่กุญแจมือ การล่ามโซ่ไว้ แต่หากเป็นการจับโดยเจ้าพนักงานและจับโดยชอบด้วยกฎหมายไม่มีความผิดตามมาตรานี้

คำพิพากษาฎีกา 2010/2528 จำเลยกับพวกร่วมกันใช้อาวุธปืนขู่เข็ญและใช้กำลังฉุดผู้เสียหายจากในซอยให้ขึ้นรถยนต์แล้วพาไปถึงโรงแรม แต่ผู้เสียหายหนีออกมาได้ การกระทำของจำเลยเป็นกรรมเดียววาระเดียว โดยมีเจตนาเพียงอย่างเดียวคือ การพาผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจารเท่านั้น แต่โดยลักษณะของการกระทำ คือ การบังคับพาเอาตัวผู้เสียหายจากที่แห่งหนึ่งไปยังที่อีกแห่งหนึ่งเช่นนี้ย่อมเป็นความผิดตาม ม.309 และ ม.310 อยู่ในตัว การกระทำผิดของจำเลยในส่วนนี้จึงเป็นกรรมเดียวผิดกฎหมายหลายบท ต้องใช้กฎหมายบทที่มีโทษหนักที่สุดลงโทษแก่จำเลยตาม ป.อ. ม.90 คือ ม.248

การแจ้งให้เจ้าพนักงานจับ ถ้าเจ้าพนักงานจับเองหรือมีเหตุจับได้โดยชอบด้วยกฎหมาย การกักขังโดยไม่ชอบก็ไม่มี ผู้แจ้งไม่มีความผิด

แต่ถ้าผู้แจ้งทำให้เจ้าพนักงานจับโดยสำคัญผิด

คำพิพากษาฎีกา 2060/2521

ผู้ที่จะต้องถูกจับตามหมายจับมอบตัวต่อศาลมีประกันไป เหตุที่จะจับหมดไปแล้ว จำเลยเอาสำเนาหมายจับนั้นมาให้ตำรวจจับผู้นั้นอีก เป็นความผิดตาม ป.อ. ม.310, 84

องค์ประกอบภายใน

มีเจตนาที่จะหน่วงเหนี่ยวกักขังผู้อื่น แม้ว่าผู้ที่ถูกหน่วงเหนี่ยวกังขังจะไม่รู้ตัว เช่น นอนหลับ เมา ป่วยหมดสติ บอกว่าห้ามออกไปไหนจะใส่กุญแจหรือให้คนเฝ้าไว้ แต่ความจริงไม่ได้ทำ ก็เป็นความผิดตามมาตรานี้ แต่หากเป็นการล้อเล่น ไม่มีเจตนา

ความผิดฐานนี้เป็นความผิดต่อเนื่อง จนกว่าการหน่วงเหนี่ยวหรือกังขังจะสิ้นสุดลง และความผิดตาม ม.310 วรรคแรก นี้เป็นความผิดยอมความได้

เหตุเพิ่มโทษ aggravated cause

ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคแรก เป็นเหตุให้ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยวถูกกัก ขัง หรือต้องปราศจากเสรีภาพในร่างกายนั้นถึงแก่ความตายหรือรับอันตราย สาหัส ผู้กระทำต้องระวางโทษดังที่บัญญัติไว้ใน มาตรา 290 มาตรา 297 หรือ มาตรา 298 นั้น

เช่นเดียวกับความผิดฐานทอดทิ้ง ที่ผู้กระทำความผิดจะต้องรับโทษหนักขึ้นตามผลของการกระทำที่เกิดขึ้น

คำพิพากษาฎีกาที่ 4904/2548 ป.อ. มาตรา 63, 310 วรรคสอง ผู้ตายและผู้เสียหายทั้งสามถูกกักขังและถูกทำร้ายร่างกายในลักษณะการทรมานอยู่ในห้องพักที่เกิดเหตุเป็นระยะเวลาประมาณ 3 เดือน โดยไม่มีหนทางหลบเลี่ยงให้พ้นจากการถูกทรมานหรือขอความช่วยเหลือจากผู้ใดได้เห็นได้ว่าผู้เสียหายทั้งสามและผู้ตายต้องตกอยู่ในสภาพถูกบีบคั้นทารุณทั้งทางร่างกายและจิตใจอย่างรุนแรงติดต่อกันเป็นเวลานาน การที่ผู้ตายตัดสินใจกระโดดจากห้องพักเพื่อฆ่าตัวตายนั้นอาจเป็นเพราะผู้ตายมีสภาพจิตใจที่เปราะบางกว่าผู้เสียหายอื่น และไม่อาจทนทุกข์ทรมานได้เท่ากับผู้เสียหายอื่นจึงได้ตัดสินใจกระทำเช่นนั้นเพื่อให้พ้นจากการต้องทนทุกข์ทรมาน พฤติการณ์ฟังได้ว่าการตายของผู้ตายมีสาเหตุโดยตรงมาจากการถูกทรมานโดยทารุณโหดร้าย

มีปัญหาว่าผู้กระทำต้องรับผิดในผลแห่งความตายของผู้ตายหรือไม่ เพราะผู้ตายกระโดดจากห้องพักฆ่าตัวตายเอง ดังนั้นจึงต้องพิจารณาตามหลักของความสัมพันธ์ระหว่างการกระทำและผล (Causation) หากความตายเป็นผลโดยตรงจากการกระทำของจำเลย และผลที่เกิดขึ้นนั้นเป็นผลธรรมดาตาม ม.63

3. ความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวให้ทำการใดให้

มาตรา 310ทวิ ผู้ใดหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังผู้อื่น หรือกระทำด้วยประการใดให้ผู้อื่นปราศจากเสรีภาพในร่างกาย และให้ผู้อื่นนั้นกระทำการใดให้แก่ผู้กระทำหรือบุคคลอื่น ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี และปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท

ความผิดฐานนี้คือการที่ผู้กระทำความผิดหน่วงเหนี่ยวหรือกังขังผู้อื่น เพื่อบีบบังคับให้ผู้อื่นนั้นกระทำการใกแก่ผู้กระทำหรือบุคคลอื่น

ความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวกักขังโดยประมาท

มาตรา 311 ผู้ใดกระทำโดยประมาท และการกระทำนั้นเป็นเหตุ ให้ผู้อื่นถูกหน่วงเหนี่ยว ถูกกักขังหรือต้องปราศจากเสรีภาพในร่างกาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งปี หรือปรับไม่เกินสองพันบาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับ

ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคแรก เป็นเหตุให้ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยว ถูกกักขังหรือต้องปราศจากเสรีภาพในร่างกายนั้นถึงแก่ความตาย หรือ รับอันตรายสาหัส ผู้กระทำต้องระวางโทษดังที่บัญญัติไว้ใน มาตรา 291 หรือ มาตรา 300

ความผิดฐานหน่วงเหนี่ยวกักขังโดยประมาท แตกต่างจากความผิดมาตรา 310 ในเรื่องขององค์ประกอบภายในที่ผู้กระทำไม่ได้กระทำโดยมีเจตนาจะหน่วงเหนี่ยวหรือกังขัง แต่กระทำโดยปราศจากความระมัดระวัง อันเป็นการกระทำโดยประมาท เช่น พนักงานสอบสวนขังผู้ต้องหาเกินกำหนดเพราะลืมส่งสำนวนขอฝากขังต่อ หรือภารโรงปิดประตูห้องเรียนโดยไม่สำรวจว่ามีเด็กหลงเหลืออยู่ในห้อง ปิดตึกโดยไม่ดูให้ดีว่ามีใครเหลืออยู่บ้าง

ความผิดอันยอมความได้

มาตรา 321 ความผิดตาม มาตรา 309 วรรคแรก มาตรา 310 วรรคแรก และ มาตรา 311 วรรคแรก เป็นความผิดอันยอมความได้

4. ความผิดฐานเอาคนลงเป็นทาส

มาตรา 312 ผู้ใดเพื่อจะเอาคนลงเป็นทาส หรือให้มีฐานะคล้ายทาส นำเข้าในหรือส่งออกไปนอกราชอาณาจักร พามาจากที่ใด ซื้อ ขาย จำหน่าย รับ หรือหน่วงเหนี่ยวซึ่งบุคคลหนึ่งบุคคลใดต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน เจ็ดปีและปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นสี่พันบาท

1) องค์ประกอบภายนอก

- นำเข้าหรือส่งออกไปนอกราชอาณาจักร พามาจากที่ใด ซื้อ ขาย จำหน่าย รับ หรือหน่วงเหนี่ยว

- ซึ่งบุคคลหนึ่งบุคคลใด

2) องค์ประกอบภายใน

- เจตนาธรรมดา

- มูลเหตุชักจูงใจอย่างใดอย่างหนึ่งดังต่อไปนี้

เพื่อเอาคนลงเป็นทาส

เพื่อให้มีฐานะคล้ายทาส

การเอาคนลงเป็นทาส หมายถึง การที่ผู้กระทำผิดปฏิบัติต่อบุคคลอีกคนหนึ่งอย่างทาส คือมีอำนาจเหนือโดยเด็ดขาดในการจำกัดเสรีภาพในร่างกายของผู้นั้นไม่ว่าในทางใดๆ โดยมิได้มีกฎหมายหรือจารีตประเพณียอมให้ทำเช่นนั้นได้[3] ดังนั้นการจ้างแรงงานที่เอาเปรียบลูกจ้างย่อมไม่ใช่การเอาลงคนเป็นทาสตามมาตรานี้ รวมถึงการกระทำของผู้คุมกับนักโทษในเรือนจำที่ต้องทำหน้าที่ตามกฎหมายในการควบคุมตัวนักโทษให้อยู่ในเรือนจำจนกว่าจะพ้นโทษก็ไม่ใช่การเอาคนลงเป็นทาสเช่นกัน

มีประเด็นที่น่าพิจารณาเกี่ยวกับการยกลูกให้เป็นบุตรบุญธรรมคนอื่น โดยผู้มาขอลูกไปเป็นบุตรบุญธรรมนั้นได้จ่างค่าตอบแทนจำนวนหนึ่ง (ขายลูก) เช่นนี้จะเป็นความผิดฐานเอาคนลงเป็นทาสตามมาตรานี้หรือไม่ ซึ่งในประเด็นนี้แม้จะเข้าลักษณะเป็นการซื้อขายคน แต่คนที่ขายกันนั้นไม่ได้มีมูลเหตุชักจูงใจ คือ เพื่อเอาคนลงเป็นทาสหรือเพื่อให้มีฐานะคล้ายทาส เช่นเดียวกับการยกลูกสาวให้เป็นภริยาคนอื่นในลักษณะของการคลุมถุงชน

เหตุเพิ่มโทษ

มาตรา 312ทวิ ถ้าการกระทำความผิดตาม มาตรา 310ทวิ หรือ มาตรา 312 เป็นการกระทำต่อเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปี ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบปี และปรับไม่เกินสองหมื่นบาท

ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคแรก หรือ มาตรา 310ทวิ หรือ มาตรา 312 เป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำ

(1) รับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่ห้าปีถึงสิบห้าปี และปรับไม่เกินสามหมื่นบาท

(2) รับอันตรายสาหัส ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบเจ็ดปีถึงยี่สิบปี

(3) ถึงแก่ความตาย ผู้กระทำต้องระวางโทษประหารชีวิต จำคุกตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี

ข้อสังเกต เหตุเพิ่มโทษตามวรรคแรกเป็นเพราะผู้กระทำได้กระทำต่อเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี ซึ่งข้อเท็จจริงที่เด็กอายุไม่เกิน 15 ปีนั้นเป็นข้อเท็จจริงที่ทำให้ผู้กระทำต้องรับโทษหนักขึ้น ผู้กระทำจึงต้องรู้นั้นด้วย ตามมาตรา 62 วรรคท้าย

ส่วนเหตุเพิ่มโทษตามวรรคสองนั้น เป็นเพราะผลของการกระทำเป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำต้องได้รับบาดเจ็บหรือตาย เมื่อผลของการกระทำหนักขึ้นผู้กระทำต้องรับโทษหนักขึ้นตามไปด้วย แต่ทั้งนี้ผลที่หนักขึ้นต้องเป็นผลธรรมดาตาม มาตรา 63 ด้วย

5. ความผิดฐานค้าเด็ก

มาตรา 312 ตรี ผู้ใดโดยทุจริตรับไว้ จำหน่าย เป็นธุระจัดหา ล่อไป หรือพาไปซึ่งบุคคลอายุเกินสิบห้าปีแต่ยังไม่เกินสิบแปดปี แม้ผู้นั้นจะยินยอมก็ตาม ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปีหรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับ

ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคแรกเป็นการกระทำแก่เด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปี ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินเจ็ดปีหรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นสี่พันบาทหรือทั้งจำทั้งปรับ

องค์ประกอบความผิดภายนอก

- รับไว้ จำหน่าย เป็นธุระจัดหา ล่อไป หรือพาไป

- บุคคลอายุเกินสิบห้าปีแต่ยังไม่เกินสิบแปดปี (15-18)

- แม้ผู้นั้นจะยินยอมก็ตาม

องค์ประกอบความผิดภายใน

- เจตนาธรรมดา

- มูลเหตุชักจูงใจโดยทุจริต

6. ความผิดฐานเรียกค่าไถ่

มาตรา 313 ผู้ใดเพื่อให้ได้มาซึ่งค่าไถ่

(1) เอาตัวเด็กอายุไม่เกินสิบห้าปีไป

(2) เอาตัวบุคคลอายุกว่าสิบห้าปีไป โดยใช้อุบายหลอกลวง ขู่เข็ญ ใช้กำลังประทุษร้าย ใช้อำนาจครอบงำผิดคลองธรรม หรือใช้วิธีข่มขืนใจ ด้วยประการอื่นใด หรือ

(3) หน่วงเหนี่ยวหรือกักขังบุคคลใด

ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี และปรับตั้งแต่สามหมื่น บาท ถึงสี่หมื่นบาท หรือจำคุกตลอดชีวิต หรือประหารชีวิต

องค์ประกอบความผิด

องค์ประกอบความผิดภายนอก

- เอาตัวเด็กอายุไม่เกินสิบห้าปีไป

- เอาตัวบุคคลอายุกว่าสิบห้าปีไป โดยใช้อุบายหลอกลวง ขู่เข็ญ ใช้กำลังประทุษร้าย ใช้อำนาจครอบงำผิดคลองธรรม หรือใช้วิธีข่มขืนใจด้วยประการอื่นใด (ไม่ยินยอมไป)

- หน่วงเหนี่ยวหรือกักขังบุคคลใด

องค์ประกอบความผิดภายภายใน

- เจตนาธรรมดา

- มูลเหตุชักจูงใจ เพื่อให้ได้มาซึ่งค่าไถ่

เอาตัวไป

ความผิดฐานเรียกค่าไถ่ คือ ความผิดที่เอาตัวบุคคลอื่นไปหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังไว้ทำให้เขาเสียเสรีภาพในการเคลื่อนไหวร่างกาย เพื่อแลกเปลี่ยนกับทรัพย์สินหรือประโยชน์ที่เรียกเอา หรือให้เพื่อแลกเปลี่ยนเสรีภาพของผู้ถูกเอาตัวไป ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยว หรือผู้ถูกกักขัง ดังนั้นการเอาตัวบุคคลอื่นไปที่จะมีความผิดตามตามมาตรานี้ได้ผู้กระทำต้องมีเจตนาเรียกค่าไถ่ด้วย

เช่น เด็กคนหนึ่งอายุไม่เกิน 15 ปี ไม่มีผู้ปกครอง ไม่มีผู้ดูแล นายดำรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกมหาเศรษฐีที่หลงทางมา 7 ปีแล้ว จึงเอาเด็กไปโดยเจตนาจะไปเรียกเงินจากมหาเศรษฐีคนนั้น นายดำมีความผิด ตาม ม.313 หรือไม่

ฎีกา 1278/2503 จำเลยเขียนจดหมายไปขู่เข็นผู้เสียหายให้ส่งเงิน 3,000 บาท ไปให้จำเลย มิฉะนั้นบุตรผู้เสียหายจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แม้จะได้ความว่า บุตรของผู้เสียหายเองเป็นคนบอกให้จำเลยเขียนจดหมายไปขู่เข็ญบิดาเพื่อหลอกลวงให้บิดาส่งเงินมาให้ก็ยังถือว่าเสียหายถูกข่มขืนใจ จำเลยมีความผิดฐานกรรโชกตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 337(ไม่เป็นความผิดฐานเรียกค่าไถ่ ตามม.313)

เพื่อให้ได้มาซึ่งค่าไถ่

ค่าไถ่ ตาม ม.1 (13) "ค่าไถ่" หมายความว่า ทรัพย์สินหรือประโยชน์ที่เรียกเอาหรือให้ เพื่อแลกเปลี่ยนเสรีภาพของผู้ถูกเอาตัวไป ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยว หรือผู้ถูกกักขัง

- ทรัพย์สิน

- ประโยชน์ที่เรียกเอาหรือให้

ตัวอย่าง นายดำจับลูกนายเขียวไป เพื่อต่อรองให้นายเขียวไม่ลงสมัครรับเลือกตั้งนายก อบต. แม่กา เพราะหากนายเขียวลง อาจจะแพ้นายเขียวได้ จะเห็นว่าแม้นายดำจะไม่ได้เรียกเอาทรัพย์สิน แต่การต่อรองเพื่อให้นายเขียวไม่ลงสมัครรับเลือกตั้งก็ถือเป็นประโยชน์ที่เรียกเอาเพื่อแลกเปลี่ยนกับเสรีภาพของผู้ที่ถูกเอาตัวไป ถือเป็นค่าไถ่ตามมาตรานี้

คำพิพากษาฎีกา 1061/2504 จำเลยถูกสลากกินรวบแล้วไปเอาเงินที่ผู้เสียหายซึ่งเป็นเจ้ามือ แต่ผู้เสียหายไม่ให้ จำเลยกับพวกตามไปพบผู้เสียหายแล้วพาผู้เสียหายขึ้นรถไปด้วยกัน จำเลยได้ให้ผู้เสียหายเขียนหนังสือถึงภริยาให้จ่ายเงินแก่ผู้ถือและได้ให้ผู้เสียหายทำสัญญากู้เงินจำเลย ตามจำนวนที่ถูกสลากกินรวบไว้แล้วให้ผู้เสียหายไป ดังนี้ เจตนาของจำเลยเป็นเพียงแต่ทวงเอาเงินซึ่งจำเลยเชื่อว่าควรจะได้ เงินประเภทนี้จึงไม่ใช่สินไถ่หรือค่าไถ่ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 313 การกระทำของจำเลยขาดเจตนาเพื่อค่าไถ่อันเป็นองค์ความผิดประการสำคัญ ตามมาตรา 313 จำเลยจึงไม่มีความผิดฐานจับคนเพื่อค่าไถ่ตามมาตรา 313

ตามคำพิพากษานี้ศาลได้ตัดสินว่า การเอาตัวไปเพื่อเรียกร้องเงินที่ผู้เสียหายค้างชำระแก่จำเลยไม่ใช่ การเอาตัวไปเพื่อเรียกค่าไถ่ เพราะสิ่งที่เรียกนั้นไม่ใช่ค่าไถ่

คำพิพากษาฎีกาที่ 2025/2520 ป.อ. มาตรา 313 ความผิดฐานพาเอาตัวเด็กไปเพื่อให้ได้มาซึ่งค่าไถ่นั้น ไม่จำต้องมีการได้มาซึ่งค่าไถ่หรือได้มีการเรียกค่าไถ่ เพียงแต่จำเลยมีเจตนากระทำผิดและมีเจตนาเพื่อให้ได้มา ซึ่งค่าไถ่ในการพาเอาตัวเด็กไปก็เป็นความผิดสำเร็จแล้ว

หากมีการขู่ว่าหากไม่ให้เงินจะเอาตัวไปกักขังหน่วงเหนี่ยวเรียกค่าไถ่??

คำพิพากษาฎีกา 2848/2527 จำเลยปล้นทรัพย์และคุมตัวผู้เสียหาย อ. ภริยาผู้เสียหายและ ว.ไปด้วย แล้วจึงปล่อยตัว อ.กับ ว. โดยสั่งให้นำเงินไปไถ่ตัวผู้เสียหายพอทราบว่าตำรวจกำลังออกติดตาม จำเลยก็ปล่อยตัวผู้เสียหาย ดังนี้ แม้จะยังไม่ทันได้มาซึ่งเงินค่าไถ่ ก็เป็นความผิดฐานเอาตัวผู้เสียหายไป เพื่อให้ได้มาซึ่งค่าไถ่อันเป็นความผิดสำเร็จแล้ว และถือได้ว่าจำเลยได้จัดให้ผู้เสียหายได้รับเสรีภาพก่อนศาลชั้นต้นพิพากษา ซึ่งกฎหมายให้ลงโทษน้อยกว่าที่กำหนดไว้แต่ไม่น้อยกว่ากึ่งหนึ่งตามนัย ป.อ.ม.316 ศาลล่างกำหนดโทษมาโดยมิได้พิเคราะห์ประกอบกับ ม.316 นี้ ศาลฎีกากำหนดโทษเสียใหม่ และการลดโทษตาม ม.316 เป็นเหตุในลักษณะคดี ศาลฎีกาพิพากษาให้มีผลถึงจำเลยที่ 3 ที่ 4 ที่มิได้ฎีกาด้วย

เหตุเพิ่มโทษตามวรรค 2

ถ้าการกระทำความผิดตามวรรคแรกเป็นเหตุให้ผู้ถูกเอาตัวไป ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยวหรือผู้ถูกกักขังนั้นรับอันตรายสาหัสหรือเป็นการกระทำโดยทรมานหรือโดยทารุณโหดร้าย จนเป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำนั้นรับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ผู้กระทำต้องระวางโทษประหารชีวิต หรือจำคุกตลอดชีวิต (โปรดสังเกตว่าหากกระทำโดยทรมานทารุณโหดร้าย ไม่ต้องบาดเจ็บสาหัส)

เหตุเพิ่มโทษตามวรรคท้าย

ถ้าการกระทำความผิดนั้นเป็นเหตุให้ผู้ถูกเอาตัวไปผู้ถูกหน่วงเหนี่ยวหรือผู้ถูกกักขังนั้นถึงแก่ความตาย ผู้กระทำต้องระวางโทษประหารชีวิต

4. ความผิดฐานผู้สนับสนุนในการเรียกค่าไถ่

มาตรา 314 ผู้ใดเป็นผู้สนับสนุนในการกระทำความผิดตาม มาตรา 313 ต้องระวางโทษเช่นเดียวกับตัวการในความผิดนั้น

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1508/2521 ฮ. บ. ถูกจับตัวไปและคนร้ายเรียกค่าไถ่จาก บ. จำเลยรับตัว ฮ.ขังไว้ แม้จะไม่ได้เรียกค่าไถ่จาก ฮ. ก็เป็นการสนับสนุนให้ บ. จัดหาค่าไถ่เร็วขึ้น จำเลยมีความผิดฐานสนับสนุนการเรียกค่าไถ่

5. ความผิดฐานเป็นคนกลางเรียกค่าไถ่

มาตรา 315 ผู้ใดกระทำการเป็นคนกลาง โดยเรียก รับหรือยอมจะรับ ทรัพย์สินหรือประโยชน์อย่างใดที่มิควรได้ จากผู้กระทำความผิดตาม มาตรา 313 หรือจากผู้ที่จะให้ค่าไถ่ ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สิบห้าปี ถึงยี่สิบปีและปรับตั้งแต่สามหมื่นบาทถึงสี่หมื่นบาท หรือจำคุกตลอดชีวิต

องค์ประกอบความผิดภายนอก

- กระทำการเป็นคนกลาง

- โดยเรียก รับหรือยอมจะรับ ทรัพย์สินหรือประโยชน์อย่างใดที่มิควรได้

- จากผู้กระทำความผิดตาม มาตรา 313 หรือจากผู้ที่จะให้ค่าไถ่

องค์ประกอบความผิดภายใน

- เจตนา

กระทำการเป็นคนกลาง คือ ผู้ที่ติดต่อระหว่างผู้จับคนไปเรียกค่าไถ่กับฝ่ายผู้ให้ค่าไถ่ โดยเรียกเงิน รับหรือยอมจะรับทรัพย์สินหรือประโยชน์อย่างใดที่มิควรได้ คือ หาประโยชน์จากที่ผู้ที่เรียกค่าไถ่หรือผู้จะให้ค่าไถ่ มีความหมายเช่นเดียวกับการเป็นคนกลางเรียกรับสินบนที่เป็นผู้ติดต่อระหว่างผู้ให้สินบนกับเจ้าพนักงาน

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 465/2527 คนร้ายจับผู้เสียหายไปเรียกค่าไถ่ พี่ผู้เสียหายออกตามพบจำเลยซึ่งเรียกให้รถหยุดแล้วจำเลยเป็นผู้ต่อรองค่าไถ่ด้วยตนเอง ลดจำนวนค่าไถ่ลง เมื่อได้ค่าไถ่แล้ว จำเลยก็สามารถจัดการให้คนร้ายปล่อยผู้เสียหาย แสดงว่าจำเลยมีความสัมพันธ์กับคนร้ายเป็นอย่างดี เข้าลักษณะกระทำการเป็นคนกลางเรียกทรัพย์สินมิควรได้จากผู้ที่จะให้ค่าไถ่ อันเป็นความผิดตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 315

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 677/2529 จำเลยที่ 1 กับจำเลยคนอื่นร่วมกันจับตัวผู้เสียหายไปเพื่อเรียกค่าไถ่ขณะที่บุตรชายของผู้เสียหายนำเงินค่าไถ่ไปให้จำเลยที่ 1 มีจำเลยที่ 2 และจำเลยที่ 4 ซึ่งเป็นภรรยาของจำเลยที่ 1 กับพวกอีก 3 คนอยู่ในที่นั้นด้วยจำเลยที่ 4 พูดกับบุตรชายของผู้เสียหายว่า 'เขาเอาเท่าไหร่ก็ให้เขาไปเสียจะได้หมดเวรหมดกรรมกัน‘ พฤติการณ์ของจำเลยที่ 4 เป็นการช่วยพูดให้บุตรชายผู้เสียหายหาเงินค่าไถ่มาให้ตามที่พวกจำเลยเรียกร้องเข้าลักษณะความผิดฐานกระทำการเป็นคนกลางเรียกทรัพย์สินจากผู้ที่จะให้ค่าไถ่มิใช่เป็นเพียงผู้สนับสนุนการกระทำความผิดดังกล่าวเท่านั้น

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1394/2518 รับเงินจากผู้เสียหายไปให้คนร้ายเป็นค่าไถ่โดยมีส่วนได้เสียร่วมกับคนร้าย ไม่ใช่ช่วยเหลือผู้เสียหายโดยสุจริต เป็นความผิดตามมาตรา 315

เหตุลดโทษ

มาตรา 316 ผู้ใดกระทำความผิดตาม มาตรา 313 มาตรา 314 หรือ มาตรา 315 จัดให้ผู้ถูกเอาตัวไป ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยวหรือผู้ถูกกักขังได้รับ เสรีภาพก่อนศาลชั้นต้นพิพากษา โดยผู้นั้นมิได้รับอันตรายสาหัสหรือตกอยู่ในภาวะอันใกล้จะเป็นอันตรายต่อชีวิต ให้ลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนด ไว้ แต่ไม่น้อยกว่ากึ่งหนึ่ง

เป็นลดโทษตาม ม.316 เป็นเหตุลักษณะคดี เพราะเป็นเหตุที่มีผลต่อผู้ที่เกี่ยวของในการกระทำความผิดทุกคนทั้งตัวการ ผู้ใช้ ผู้สนับสนุน หากมีเหตุตาม ม.316 ขึ้นก็ลดโทษให้ทุกคน

เหตุใดกฎหมายจึงลดโทษให้ เนื่องมาจากคำนึงถึงผลดีที่ผู้ที่ถูกเอาตัวไปหรือผู้ที่ถูกหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังจะได้รับ เพราะการลดโทษให้เป็นเสมือนเป็นรางวัลให้ผู้กระทำคิดปล่อยตัวผู้เสียหายดีกว่าจะหน่วงเหนี่ยวหรือกักขังต่อไป รวมถึงให้ผู้กระทำผิดได้คิดถึงผลดีผลเสียว่าหากปล่อยตัวผู้เสียหายโดยปลอดภัยแล้วศาลจะลดโทษให้นั้นเอง โดยการจะได้ลดโทษตามมตรานี้มีหลักเกณฑ์ดังต่อไปนี้

- จัดให้ผู้ถูกเอาตัวไป ผู้ถูกหน่วงเหนี่ยวหรือผู้ถูกกักขังได้รับเสรีภาพ

- ก่อนศาลชั้นต้นพิพากษา

- โดยผู้นั้นมิได้รับอันตรายสาหัสหรือตกอยู่ ในภาวะอันใกล้จะเป็นอันตรายต่อชีวิต

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2306 - 2307/2531

เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยที่ 1 ที่ 2 ที่ 4 และที่ 6ได้รับเงินค่าไถ่จากพวกของผู้เสียหายแล้ว ได้จัดให้ผู้เสียหายผู้ถูกเอาตัวไปได้รับเสรีภาพก่อนศาลชั้นต้นพิพากษา โดยผู้เสียหายไม่ได้รับอันตรายสาหัสหรือตกอยู่ในภาวะอันใกล้จะเป็นอันตรายต่อชีวิต ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 316 บัญญัติให้ศาลลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้ แต่ไม่น้อยกว่ากึ่งหนึ่ง การที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาลงโทษจำเลยที่1 ที่ 2 ที่ 4 และที่ 6 ตามกำหนดโทษที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายอาญามาตรา 313 วรรคแรกนั้น จึงไม่ชอบด้วยบทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าว แม้จำเลยที่ 2 ไม่ได้ฎีกาในปัญหาข้อนี้ศาลฎีกาก็มีอำนาจหยิบยกขึ้นวินิจฉัยเองได้ เพราะเป็นปัญหาข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยและพิพากษาตลอดไปถึงจำเลยที่ 1 ที่ 4 และที่ 6 ซึ่งมิได้ฎีกาด้วย เพราะเป็นเหตุอยู่ในส่วนลักษณะคดี.

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3075/2527

ช. ถูกจำเลยที่ 2 กับพวกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ เมื่อ ส. นำเงินค่าไถ่ไปมอบให้จำเลยที่ 2 และพวกนั้นจำเลยที่ 1 ซึ่งมีอาวุธปืนได้อยู่ด้วยโดยได้ช่วยรับและนับเงินค่าไถ่ หลังจากนั้นจึงได้จัดการปล่อยตัว ช.ให้เป็นอิสระ พฤติการณ์เช่นนี้ถือได้ว่าจำเลยที่ 1 เป็นตัวการร่วมกับจำเลยที่ 2 และพวกในการกระทำความผิดด้วย

ศาลชั้นต้นวางโทษจำเลยที่ 1 ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 313 ประกอบด้วยมาตรา 316, 53 โดยให้จำคุก 20 ปีแสดงว่าใช้โทษจำคุกตลอดชีวิตเป็นเกณฑ์ในการคำนวณโทษ แต่ตามมาตรา 316 จะลงโทษน้อยกว่ากึ่งหนึ่งของโทษดังกล่าวหาได้ไม่ โทษจำคุก 20 ปีที่ศาลชั้นต้นกำหนดมาจึงน้อยกว่ากึ่งหนึ่งของโทษจำคุกตลอดชีวิตซึ่งไม่ถูกต้องแต่โจทก์มิได้อุทธรณ์คำพิพากษาศาลชั้นต้น ศาลฎีกาจึงไม่อาจกำหนดโทษจำเลยที่ 1 ให้สูงขึ้นอีกได้

ความผิดฐานพรากผู้เยาว์

บทนำ

ความผิดฐานพรากผู้เยาว์เป็นความผิดที่กระทบกระเทือนต่ออำนาจปกครองเป็นสำคัญเพราะเป็นการพรากผู้เยาว์ไปจากผู้ปกครอง บิดามารดาหรือผู้ดูแล ฉะนั้นแม้ผู้เยาว์จะเต็มใจไปด้วยก็เป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์ได้ ซึ่งศาลได้วธิบายไว้ในคำพิพากษาฎีกา 2245/2537 ความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารมุ่งหมายถึงการพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอันไม่สมควรในทางเพศ แม้การกระทำของจำเลยจะไม่เป็นความผิดฐานอนาจาร เนื่องจากผู้เสียหายยินยอม แต่ก็เป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจารได้ และแม้บิดามารดาของผู้เสียหายจะออกไปนอกบ้านขณะที่ผู้เสียหายออกจากบ้าน และจำเลยได้พาไปที่ขนำก็ตาม ยังถือว่าผู้เสียหายอยู่ในอำนาจปกครองของบิดามารดา การที่จำเลยพาผู้เสียหายไปนอนค้างคืนที่ขนำในสวนโดยผู้เสียหายเต็มใจไปด้วย แล้วจำเลยได้กอดปล้ำหอมแก้มและจับหน้าอกผู้เสียหาย ถือได้ว่าจำเลยกระทำการอันไม่สมควรทางเพศต่อผู้เสียหาย จำเลยจึงมีความผิดฐานพรากผู้เสียหายไปจากบิดามารดาเพื่อการอนาจารตาม ป.อ. มาตรา 319 วรรคแรก

ความผิดฐานพรากมทั้งหมด 4 ฐาน ดังนี้

1. พรากเด็ก

2. พรากผู้เยาว์ที่ไม่เต็มใจไปด้วย

3. พรากผู้เยาว์ที่เต็มใจไปด้วย

4. ซื้อหรือรับตัวผู้ที่ถูกพราก

1. ความผิดฐานพรากเด็ก

มาตรา 317 ผู้ใดโดยปราศจากเหตุอันสมควร พรากเด็กอายุยังไม่เกิน สิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล ต้องระวางโทษจำคุก ตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี และปรับตั้งแต่หกพันบาทถึงสามหมื่นบาท

1) องค์ประกอบความผิดภายนอก

- พรากไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล

- เด็กอายุยังไม่เกิน สิบห้าปีไป

2) องค์ประกอบความผิดภายใน

- เจตนาธรรมดา

การพราก คืออะไร

คำพิพากษาฎีกา 2673/2546 ความผิดฐานพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 317 วรรคแรก คำว่า "พราก" หมายความว่า พาไปหรือแยกออกจากความปกครองดูแล จะกระทำโดยวิธีใดก็ได้ ไม่มีข้อจำกัด ไม่ต้องใช้กำลังหรืออุบาย ดังนั้นไม่ว่าการพาไปเพื่อร่วมประเวณีจะอยู่ในเส้นทางหรือนอกเส้นทางรับส่งผู้เสียหายไปกลับจากโรงเรียนก็ย่อมเป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจารแล้ว

ถ้าเด็กยอมไปด้วยความสมัครใจจะมีความผิดฐานพรากหรือไม่

คำพิพากษาฎีกา 261/2534 การที่จำเลยที่ 1 กับพวกพาผู้เสียหายออกจากบ้านไปโดยไม่ ให้คนในบ้านรู้(สมัครใจ) แล้วพาไปชำเราในป่ายางข้างทาง ทั้งที่ผู้เสียหายอายุเพียง 14 ปี กับอีก 1 เดือนเศษ ยังเป็นนักเรียน จำเลยที่ 1 เองก็ยังเรียนอยู่ชั้น มัธยมปีที่ 6 หลังจากตนเองได้ร่วมประเวณีแล้วยังมอบผู้เสียหายให้ไปกับจำเลยที่ 2 ปล่อยให้จำเลยที่ 2 ร่วมประเวณีผู้เสียหายอีกหลายคืน ถือได้ว่าเป็นการพรากผู้เสียหายไปโดยปราศจากเหตุอันสมควร ตาม ป.อ.มาตรา 317

เด็กต้องอยู่ในความดูแลของบิดามารดา ผู้ปกครอง ผู้ดูแลหรือไม่

คำพิพากษาฎีกา 1605/2523 การที่จำเลยและผู้เสียหายซึ่งมีอายุไม่เกิน 13 ปี พากันไปร่วมประเวณีที่กระท่อมด้วยความสมัครใจ แล้วแยกกันกลับบ้านนั้นแม้ทางกลับบ้านของผู้เสียหายกับกระท่อมจะห่างกันเพียง 90 เมตร และผู้เสียหายอยู่กับจำเลยเพียง 5 ชั่วโมง ก็ถือว่าจำเลยรบกวนสิทธิหรือแยกสิทธิของผู้ปกครองผู้เสียหายในการควบคุมดูแลผู้เสียหายโดยปราศจากเหตุอันสมควรแล้ว เป็นความผิดตาม ป.อ.ม. 277 กับผิดตาม ม.317 อีกกระทงหนึ่ง

คำพิพากษาฎีกา 1087/2520 เด็กผู้เยาว์ออกจากบ้านไปรับจ้างอยู่กับผู้อื่น แล้วมีผู้ล่อลวงเด็กไปหากำไรและอนาจาร จำเลยรับเด็กไว้ ยังมีความผิดตาม ม.319 วรรค 2เป็นกรรมเดียวกับ ม.282 วรรค 3

คำพิพากษาฎีกา 2155/2514 การพรากผู้เยาว์ไปเสียจากบิดามารดาผู้ปกครองหรือผู้ดูแลนั้น หมายความว่า พาไปหรือแยกผู้เยาว์ออกจากความดูแลของบิดามารดาผู้ปกครองหรือผู้ดูแล โดยผู้เยาว์จะต้องอยู่ในความปกครองดูแลของบุคคลดังกล่าวแล้วในขณะที่พราก

ผู้เสียหายเป็นหญิงผู้เยาว์อายุ 17 ปีถูกมารดาตีและไล่ออกจากบ้าน จึงหนีออกจากบ้านมา จำเลยพบเข้าได้สอบถามถึงที่อยู่ ผู้เสียหายไม่ยอมบอกจำเลยจึงพาผู้เสียหายไปฝากไว้กับพี่สาวของจำเลย ดังนี้การกระทำของจำเลยยังไม่เป็นการพรากผู้เยาว์

ถ้าผู้เสียหายสมัครใจออกจากบ้านเอง

คำพิพากษาฎีกา 1911/2522 ผู้เสียหายอายุ 15 ปี ได้เสียกับจำเลย แล้วมีจดหมายชวนจำเลยไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ วันเกิดเหตุผู้เสียหายมาหาจำเลยแล้วผู้เสียหายกับจำเลยพากันไปอยู่กรุงเทพฯดังนี้ เป็นเรื่องผู้เสียหายสมัครใจไปจากบิดามารดาเองจำเลยไม่ได้พรากผู้เสียหายไปเสียจากบิดามารดา ไม่เป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 319

ต้องพรากไปนานเท่าใดจึงจะมีความผิด???

คำพิพากษาฎีกา 2545/2522 จำเลยซึ่งมีภรรยาและบุตรแล้ว นัดพบกับผู้เยาว์ซึ่งเป็นนักเรียนหญิงชั้น ม.ศ.3 อายุ 16 ปี กำลังเรียนอยู่ และได้ร่วมประเวณีกันทุกครั้งที่พบกัน ทั้ง ๆ ที่จำเลยไม่อยู่ในฐานะที่จะเลี้ยงดูผู้เยาว์ฉันสามีภรรยาได้ การกระทำของจำเลยเป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์ไปเพื่อการอนาจาร

ความผิดฐานพรากเด็ก จะมีความผิดฐานพยายามได้หรือไม่???

คำพิพากษาฎีกา 2171/2522 จำเลยเพียงแต่ยื้อแย่งพยายามจะดึงตัวเด็กไป แต่ผู้ดูแลดึงตัวเด็กไว้ได้ เป็นการพยายามพรากเด็กเท่านั้น

คำพิพากษาฎีกา 351/2526 จำเลยฉุดคร่าผู้เสียหายจากทางเดินพาเข้าไปในทุ่งข่มขืนกระทำชำเราแล้วก็ทิ้งผู้เสียหายไว้ ณ ที่เกิดเหตุ แสดงว่าจำเลยพาไปเพื่อกระทำชำเราเท่านั้น หาได้มีเจตนาพาหรือแยกเอาผู้เสียหายไปจากความปกครองดูแลของบิดามารดาผู้เสียหายไม่ จึงไม่เป็นความผิดฐานพรากผู้เยาว์ตามป.อ.ม.318 ด้วย

การพรากผู้เยาว์ไปเสียจากบิดามารดาผู้ปกครองหรือผู้ดูแล ผู้กระทำไม่จำต้องมีเจตนาเพื่อการอนาจาร หรือทำให้ผู้เยาว์ปราศจากเสรีภาพในร่างหาย ก็เป็นความผิดได้อยู่ในตัวเอง เมื่อโจทก์บรรยายฟ้องเฉพาะเรื่องพรากผู้เยาว์เพื่อการอนาจาร โดยไม่บรรยายให้ปรากฏการกระทำตามป.อ.ม.284 และ ม.310 ที่ขอให้ลงโทษมาท้ายฟ้องด้วย จึงไม่ชอบด้วยป.ว.อ.ม.158 ศาลจะปรับบทลงโทษตามมาตราดังกล่าวไม่ได้

โดยปราศจากเหตุอันสมควร หมายถึง การพรากไปต้องปราศจากเหตุอันสมควรด้วย จึงจะมีความผิด (เป็นองค์ประกอบความผิดในทางปฏิเสธ กล่าวคือ หากผู้กระทำแสดงให้เห็นว่ามีเหตุอันสมควรก็ไม่มีความผิด)

คำพิพากษาฎีกา 398/2517 บิดาพรากบุตรนอกสมรสไปเสียจากการปกครองของมารดาเพื่อให้การอุปการะเลี้ยงดูให้การศึกษา การกระทำโดยมีเจตนาดีต่อบุตรเช่นนี้ ยังถือไม่ได้ว่าเป็นการพรากโดยปราศจากเหตุอันสมควรตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 317